...

Jeżeli ktoś jest jeszcze w jakimś stopniu zainteresowany moimi "produkcjami" (:D), to zapraszam na mojego nowego bloga. Do zobaczenia :)

Radioactive-blog.blogspot.com

Rozdział I

   -Christopher!!!!- donośny głos rozszedł się po pokoju chłopaka. Brunet podniósł się cal od poduszki i zmęczony ponownie padł na posłanie.

Krótkie, kasztanowe włosy opadły na czoło i zakryły jego zielone oczy. Muskularne ręce machały w powietrzu bez celu.

   -Niech ktoś zgasi to przeklęte światło...- wymamrotał zaspany. Słysząc kolejne krzyki ojca, wstał wreszcie i z zamkniętymi oczami pomaszerował do jego pokoju. Poruszał się, jakby znał położenie każdego pomieszczenia na pamięć. Tuż pod drzwiami potknął się o swojego owczarka collie. Christopher runął jak długi na ziemię. Pies oczywiście nie ucierpiał, tylko popatrzył na chłopaka z wyrzutami.

Nagle ziemia zaczęła się trząść. Christopher popatrzył spode łba na źródło trzęsienia. Tuż nad nim stał Roran. Umięśniony, krzepki mężczyzna złapał syna za koszulę i postawił go na nogi.

   -Zachował byś chociaż resztki godności!- zagrzmiał, wbijając wzrok w Christophera.

   -Przepraszam ojcze, lecz nie przywykłem do wstawania tak wcześnie.

   -Piąta rano to dla ciebie wcześnie?!- krzyknął plując na twarz chłopaka. Zaraz się uspokoił i poprawił nerwowo królewską szatę. Christopher otarł twarz ze śliny ojca i wyprostował pogniecioną piżamę.

   -A czemu w ogóle mnie zawołałeś, tato?- spytał wreszcie Christopher.

   -Twój nauczyciel magii, powiedział mi, że fatalnie ci ona idzie. Ponieważ pragnę, by mój syn był kiedyś mądrym królem, zamierzam cię wysłać w podróż. Lecz zamiast zwiedzać sobie inne kraje, lub oglądać dzieła sztuki, czy co tam ci jeszcze wpadnie do głowy, to będziesz miał za zadanie odkryć w sobie choć ziarnko magii. Więc... Do zobaczenia Christopher. Do zobaczenia wkrótce. Mam nadzieję...- zakończył Roran i złapał syna za koszulę. Mimo zdziwionej miny i cichych protestów chłopaka, mężczyzna zaciągnął go prawie na siłę pod ogromne mosiężne drzwi i “wyrzucił” go na zewnątrz zamku. Ten stał przez chwilę w miejscu próbując zrozumieć co się właściwie stało. Po odzyskaniu świadomości wszedł z powrotem do budynku i spojrzał na ojca z oburzeniem.

   -Mam iść w pidżamie?- spytał z ironią w głosie.

   -Ech... Dobrze, idź do swojej komnaty i weź coś na drogę co będzie ci potrzebne. A! Twój koń czeka w stajni.

Christopher pobiegł szybko do pokoju i ubrał się w wygodne ciuchy. Przypiął do boku swój szczęśliwy miecz i wziął w rękę łuk razem ze strzałami. Podszedł na końcu do komody i schował do kieszeni sakiewkę pełną złota. Rozejrzawszy się po komnacie, pobiegł wreszcie do stajni.

W pierwszym boksie od wejścia stała piękna klacz o bułanej maści. Chłopak poklepał ją przyjaźnie po szyji i poprawił lekko skórzane siodło. Po chwili zastanowienia wskoczył zaspany na klacz i popędził ją łydkami w stronę miasta.

Drewniane i kamienne domy stały nieruchomo w idealnym układzie. Symetrycznie ustawione okiennice jakby wpatrywały się w przechodzącego. Christopher od razu ruszył w stronę zadbanego budynku na końcu uliczki. Schylił się w siodle i sięgnął po mały kamyczek na drodze. Podniósł się i delikatnie rzucił nim w kierunku małego okienka pod dachem. Po paru sekundach w miejscu gdzie przed chwilą odbił się kamyk widniała głowa zaspanego blondyna.

   -Do końca cię pogieło?! Wiesz która jest godzina?- oburzył się młodzian.

   -Nick! Nicolas! Musisz mi pomóc! Ojciec kazał mi wyruszyć w podróż, by “odnaleźć w sobie magię”, a ja nawet nie wiem gdzie mam iść. Może chciałbyś powłuczyć się ze mną gdzieś po świecie? Albo nawet może uda mi się coś tam osiągnąć...

Chłopak zastanowił się przez moment i odrzekł:

   -Niech ci będzie. Ale sami i tak nic nie wskóramy. Trzeba będzie kogoś poprosić o pomoc, wiesz o tym. Ale teraz poczekaj chwilę. Nie będę przecież ratował świata w pidżamie.- zaśmiał się cicho ze swojego żartu i zniknął z okna.

--------------------------------------------------------------

Oto rozdział numer jeden!

Taki króciutki i chyba bez sensu, ale w następnym będzie się troszkę więcej działo.

Obiecuję.

I jeszcze znalazłam w internecie takie fajne zdjęcie:

słodziak, nie? :3

To do zobaczenia ;)

Prolog

Kolejna nowa opowieść...

Kolejna nowa historia...

I kolejni nowi bohaterowie...

Wszystko się zaczyna, jak zwykle, od początku. Tym razem początek znajduje się w najzwyklejszym królestwie w najzwyklejszym kraju. No może nie dla wszystkich centaury i smoki są normalnością, ale dla mieszkańców tego państwa, akurat były. Zresztą, nie w tym rzecz. Chodzi o to, za kim przez całą tę podróż będziemy podążać, kogo losy będziemy śledzić. Otóż, w tym królestwie, o którym już wspomniałam, mieszkał młody jeszcze chłopak, o imieniu Christopher. Świetny łucznik, dobrze władał bronią, lecz co by to była za historia, gdyby się nic nie działo. Tak więc, miał on pewien... jakby to ująć... "problem". Mimo ogromnych starań jego nauczyciela, nie umiał on rozwijać się "magicznie". Czyli po prostu nie potrafił czarować. No i dlatego, jego kochany tato, pragnąc by syn się rozwijał i tak dalej, kazał mu wyruszyć w podróż. Nie taką normalną podróż, ponieważ ojciec kazał mu znaleźć cztery żywioły. Niemożliwe? Przekonajcie się sami zagłębiając się w tą “niesamowitą” opowieść...

Nowe opowiadanie :P

Tak wiem, nie powinnam przerywać opowiadania w połowie, ale mam wenę na inne i już zaczęłam je nawet pisać :P Możliwe, że kiedyś wznowie to, ale to się jeszcze zobaczy ;)

To już niedługo pojawi się prolog i będzie OK ;)

Do zobaczenia :*

i mam nadzieję, że zrozumiecie :D

Nauka, nowe przyjaźnie i inne formalności ~ rozdział 4

Na początku pobytu w szkole uczniowie mają parę dni wolnego, by "oswoić" się z początkiem roku szkolnego, tak więc Gabrielle nie marnowała czasu i oczywiście przeczytała historię szkoły i nauczyła się już parę zaklęć. Razem z Veronicą i Lili siedziała właśnie w bibliotece, gdy jeden chłopak z ich roku, o mało na nie nie wpadł.

-Bardzo przepraszam.- wyjąkał zawstydzony.-ja chciałem tylko...-i pobiegł z powrotem do swojego piegowatego kolegi. Zaczęli ze sobą o czymś zaciekle dyskutować patrząc co jakiś czas ukradkiem na stolik, przy którym siedziały dziewczyny. Jeden miał jasno-brązowe włosy i jasną cerę. Był dosyć wysoki w porównaniu z jego niskim kolegą. Ten miał pasujące do jego oblepionej piegami twarzy włosy, koloru ciemnego blondu wpadającego w rudy. W końcu podeszli do nich i niższy zapytał.

-Hej. Jestem Carlo, to jest Paolo. Chcieliśmy się przywitać, tak na dobry początek.- uśmiechnął się przyjaźnie- Widzę, że nie próżnujecie z nauką.
-Chcemy się dowiedzieć czegoś o szkole.- rzekła Lili robiąc miejsce przy stoliku dla nowych kolegów.- Podobno istnieje jakiś "zasilacz" szkoły i dyrektorka chroni go na wszystkie możliwe sposoby. Chyba nikomu nigdy nie udało się dowiedzieć nawet gdzie on jest schowany.- Paolo zrobił zamyśloną minę. W końcu Carlo pragnąc przerwać niezręczną ciszę zaproponował:
-Może przejdziemy się po szkole?
Wszyscy się zgodzili. Dziewczyny zamknęły książki i powędrowały za chłopakami.

Zwiedzili większą część tego budynku- trzy dziedzińce, choć każdy był trochę inny od poprzedniego. Jadalnię, która w przerwach między posiłkami służyła jako czytelnia, pokój do rozmów, bądź "bawialnia". Pełno uczniów grało w szachy, w karty, lub w inne gry. Udało im się nawet zajrzeć do kuchni, lecz nie na długo. Zobaczyli tylko kilka garnków i jednego skrzata domowego, który właśnie zamykał drzwi. Po tej pozbawionej specjalnych przygód wycieczce, cała piątka wróciła do dormitorium. Zastali tam Cornelię, czytającą nietypowo jak na jej wiek książkę- Czarna magia- jak używać. Tytuł trochę zbyt dosłowny. Okładka nie była lepsza. Straszne rysunki przedstawiające ludzi albo umierających, albo z namalowanym bólem na twarzy. Gabrielle popatrzyła zdziwionym wzrokiem na dziewczynę. Ta szybko skończyła czytać i zakryła przedmiot purpurową szatą. Z kaprysem na twarzy pobiegła do sypialni dziewcząt. Kilka sekund później, tymi samymi drzwiami wyszła starsza o jakieś 4 lata uczennica. Zaśmiała się na widok zdziwionych min pierwszoroczniaków i powiedziała coś o tym, że drzwi są zaczarowane tak, aby każdy mógł dojść do swojej sypialni.
Już zmęczeni, wszyscy poszli do sypialni. Cornelia siedziała na swoim łóżku, ciągle czytając tą samą książkę. Zdziwiona Garbielle spytała:
-Ciekawa przynajmniej?
Gestem wskazała na podręcznik. Dziewczyna jakby się zezłościła i spojrzała z wyrzutem na Gabi.
-A co cię to obchodzi?!- syknęła w furii. Głos trochę jej się zmienił, jakby zniżył ton. Cornelia złapała się za gardło i chwyciwszy kawałek materiału z (najprawdopodobniej) jakąś butelką w środku, popędziła z powrotem w kierunku drzwi. Chwilę później dało się usłyszeć trzask drzwi od dormitorium. Parę głów zwróciło się w tamtą stronę, by następnie zająć się ponownie swoimi sprawami.
-Co jej odbiło?- zapytała Veronica, która przyglądała się całemu zdarzeniu.
-Nie wiem, lecz mam przeczucie, że coś przed nami ukrywa...
Nikt więcej do końca dnia nie wspominał tego incydentu. Pod koniec dnia, gdy słońce pięknie zachodziło nad płynącą obok szkoły rzeką, Cornelia wróciła łaskawie do sypialni i bez słowa położyła się do łóżka. Pozostałe dziewczyny poszły w jej ślady, pragnąc uniknąć kłótni. Wszystkie powoli zasnęły.

-----------------------------------------------------

I jak rozdział? :)

Pozostawcie opinię w komentarzu :P

Zachęcam także do dołączenia do czytelników bloga ;)

Do zobaczenia...

wkrótce :D

<33

Wreszcie szkoła ^^ ~ Rozdział 3

Słońce ponownie wschodziło nad spokojnym domkiem rodziny Marsiè. W środku każdy chodził i pakował jeszcze jakieś rzeczy do kufrów. Caterine co chwila przynosiła swoim dzieciom to prowiant, to ubrania. W czystym salonie leżała lista rzeczy potrzebna do szkoły, napisana przez rodzinę dzień wcześniej. Na białym obrusie leżał mały dzbanek, choć bardziej przypominało to doniczkę, pełen szarawego proszku.
-To jest proszek Fiuu. Nigdy jeszcze nie podróżowaliście za pomocą jego, ale dzisiaj nie mamy wyjścia. Czekajcie, zabiorę najpierw wasze torby, a potem pomogę wam.- odparła Caterine, po czym wzięła w rękę kufer córki. Weszła do kominka z wziętą wcześniej garstką "popiołu". Krzyknęła- peron siedem i pół, główna stacja kolejowa i rzuciła proszek pod nogi, po czym zniknęła w zielonych językach ognia. Gdy wróciła, bagaże zostały "po drugiej stronie". Podeszła do swojego syna i podała mu wazon z proszkiem. Chłopak wziął garść i czekał na dalsze instrukcje. Caterine wskazała ręką kominek i powiedziała:
-Wejdź i wypowiedz dokładnie to, co ja.-uśmiechnęła się matka.
-Czyli... nie wiem co mówiłaś, nie słuchałem- Bruno zalał się kłopotliwym rumieńcem.- Możesz powtórzyć?-
-Ech... peron siedem i pół, główna stacja kolejowa.- rzekła kobieta.- a teraz jazda przez kominek, no już.- zaśmiała się i powtórnie wskazała stary kominek. Bruno postąpił z rozkazami matki i tak jak ona, zniknął w zielonych płomieniach. Teraz czas na Gabrielle. Podeszła do dzbanka i podniosła garść pyłu. Był strasznie sypki i delikatny w dotyku. Weszła do kominka. Stanęła prosto i wypowiedziała spokojnie słowa Caterine, po czym rzuciła pod nogi proszek Fiuu. Poczuła dziwne wibracje w okolicy pępka i dziwne łaskotanie na całym ciele. Zamknęła oczy, bo trochę się jej zrobiło nie dobrze. Gdy je ponownie otworzyła, była na dziwnej stacji kolejowej. Tuż obok niej chwiał się lekko brat cały zielony na twarzy. Gdy pojawiła się Caterine cała trójka ruszyła w stronę pomarańczowego pociągu. Lakier pięknie błyszczał na karoserii. Maszynista powoli wołał dzieci, by pożegnali się w końcu z rodzicami i zaczęli wsiadać do środka. Bruno musnął ustami policzek mamy, mruknął coś w rodzaju pożegnania i popędził w stronę kolegów. Dziewczyna przytuliła się mocno do mamy i pobiegła do ruszającego powoli pojazdu.

***

Szkoła nie była ładna. Ona zapierała dech w piersiach! Bardzo wielki budynek, stare mury i pełno okien, dawało lekki klimacik Starożytnego Rzymu. Teraz już wiadomo, dlaczego mówią, że to taka dobra szkoła. Gabrielle wysiadła z pociągu z dziewczyną siedzącą z nią w przedziale. Nazywała się Veronica i z tego co mówiłam, jest mugolakiem. Blond włosy opadały jej na ramiona. Była o parę centymetrów niższa od Gabi. Wszyscy poszli za wysoką i chudą kobietą w stronę wielkich, mosiężnych drzwi. Weszli do sali, w którym były stoły, bla bla bla i koniec jedzenia, dziewczyny poszły do dormitorium. Zastały tam jeszcze cztery dziewczyny. Każda się przywitała. Liliana, czy jak kto woli Lili, miała rude włosy, i ciekawe oczy, bo jedno oko było zielone, a drugie niebieskie. Na łóżku siedziała Silvia. Czarne długie włosy. Bardzo wysoka. Ciemne oczy. Susanna miała zaś włosy jasne brązowe. Była troszeczkę pulchna. No i została nam Cornelia. Ta córka czarnowłosej i wrednej kobiety ze sklepu. Tak samo jak matka, miała czarne włosy, tylko ona miała krótkie. Ostro zakończony nos dawał jej wrażenie zadziornej. Patrzyła na każdego z wyższością. Po rozpakowaniu się, Gabi przypomniała sobie, że w walizce siedzi Harry. Otworzyła szybko kufer i wyciągnęła małego kotka ze skarpetki. Harry zamiauczał słabo, po czym zamruczał na widok właścicielki. Dziewczyna szybko przytuliła kota i wyciągnęła dla niego smakołyk. Lili od razu zainteresowała się maluszkiem. Zaczęły tak rozmawiać i rozmawiać, aż zasnęły. Tak po prostu. Padły na łóżka i poszły spać.

----------------------------------------------------------

Oto kolejny rozdział. Troszku dziwny, ale da się przeczytać i rozsądnie ocenić :P

Trochę zwlekałam z daniem nowego wpisu, ale oto i on. 

Mam nadzieję, że nie mogliście się doczekać ^^.

Do zobaczenia :)

Zakupy to podstawa :P ~ Rozdział 2

Tak jak mówiłam, oto zakupowy rozdział numer 2, jak się już pewnie "skapnęliście" :D

Zapraszam do czytania:

PS Fajnie się czyta słuchając muzyki z filmów HP ;) Ja polecam piąty rok.
Mój ulubiony moment, zaczyna się troszkę przed dziesiątą minutą...

----------------------------------------------------

-Mamo! No chodźmy już, bo taksówkarz się niecierpliwi!- poganiała Gabrielle swoją mamę. Caterine krzątała się jeszcze po domu, biegając to tu, to tam. Wzięła wreszcie klucze od domu i oznajmiła, że mogą już wsiadać do samochodu. Zamknęła dom i ruszyła za dziećmi (-Ej! Ja już nie jestem dzieckiem!- -Cicho Bruno, to moje opowiadanie!-). Na czym to ja?... A, no tak! No to wsiedli wszyscy do taksówki.
-Do Rzymu proszę. A dokładnie pod Świątynię Jowisza.- powiedziała mama. Kierowca tylko przytaknął głową i ruszyli w drogę.

Gdy dojechali na miejsce, Caterine podziękowała panu i zapłaciła za przejazd. Podeszli do jakiegoś starego sklepu na rogu ulicy. Z bliska nie wyglądało to zbyt sympatycznie. Stare, spróchniałe drzwi, zamazane i brudne okna. Nic dziwnego, że nikt nie chciał tam patrzeć, a co dopiero tam wejść. W środku okazało się, że jest to coś w rodzaju motelu. I nawet nie najgorszego. Stoły zapełnione były najróżniejszymi daniami. Na krzesłach siedzieli dziwni ludzie, ubrani w szaty. Czarodzieje oczywiście. Kobieta poprosiła barmana o klucz. Mężczyzna podał jej przedmiot i wskazał na kolejne drzwi, tym razem w lepszym stanie. Cała trójka powędrowała w ich kierunku. Bruno widać że zna to miejsce. Gabrielle była tu pierwszy raz. za drzwiami jak się okazało, był mały pokoik. W środku znajdowała się kupka pieniędzy, złotych galeonów, srebrnych sykli oraz miedzianych knutów. Do torebki zostało wrzucone parę pieniędzy. Są pieniądze, teraz czas na zakupy.
Jeszcze innymi drzwiami, wyszli na ruchliwą uliczkę. Na słupie napisane było: Ulica Mullabernas.
-Bruno, masz 7 galeonów. Idź kup sobie potrzebne rzeczy. Masz listę, tak?- zapytała mama, wyciągając z torebki 7 złotych monet.
-Tak, mam. To do zobaczenia.- odparł tylko i ruszył w stronę księgarni.
Caterine z Gabrielle poszły najpierw po różdżkę. W sklepie zastały czarnowłosą kobietę z córką w wieku Gabi.
-O! Caterine! Cóż za spotkanie! A to pewnie twoja córka, Gabrielle, czyż nie?-przywitała się bez entuzjazmu kobieta.-Jak tam zdrowie dopisuje? Co tam u męża? Nadal nie dostał tego awansu? A, przepraszam, on przecież nie żyje. No tak, zapomniałam.- powiedziała szyderczo. Caterine zacisnęła wargi. Gdy dziewczyny wyszły ze sklepu, podeszła do starego człowieka. "Wygląda jakby miał zaraz wyzionąć ducha" przeraziła się Gabrielle.

Po wszystkich zakupach matka zafundowała wszystkich lody w tutejszej kawiarence. Dziewczyna patrzyła z dumą na swoją nową różdżkę. Szpon hipogryfa, 13 cali, wiśnia, umiarkowanie sztywna. Szaty też już gotowe. Wszystkie książki leżały sobie spokojnie na dnie siatki.
-Mamo. Mogę mieć jakieś zwierzątko?- spytała.
-No... Bruno ma sowę, to chyba sprawiedliwie by było, gdybyś i ty coś miała.- odparła z uśmiechem.- Bruno, zostań tutaj i przypilnuj rzeczy.- chłopak skinął głową, a dziewczyny ruszyły do sklepu zoologicznego. Z każdej strony dobiegał jakieś dźwięki. Huczenia sów, miauczenie kotów i popiskiwanie myszy. Nawet rechotanie ropuch dało się czasami usłyszeć. Jedenastolatka rozejrzała się po pułkach. Na jednej siedział w klatce malutki kotek. Trochę brudny. Chyba miał złamaną łapkę. Dziewczyna podeszła do niego powoli. Wyciągnęła rękę, by go pogłaskać. Kociak wyciągnął łepek i zamruczał słabo.
-Ten kot jest strasznie słaby, znalazłam go niedaleko sklepu. Siedział samotny. Jeszcze nawet imienia nie ma. Przydałaby mu się rodzina.- powiedziała sprzedawczyni. Gabrielle spojrzała na mamę z nadzieją. Ta uśmiechnęła się i oznajmiła, że biorą kota. Kupiły jeszcze maść na tą nogę, po czym wróciły do stolika.

-------------------------------------------

No to tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że się spodobało ;)

Czekam na waszą opinię. Serdecznie zapraszam także do dołączenia

do czytelników bloga ;)

Do zobaczenia :*